20 yıllık deliklerden
pek çok şey izledim
bazen güldüm
bazen ağladım
mermerimi asfaltta kaydırırken
çokça mutluydum
dizimde çiğnenmiş ekmeğe rağmen
yaralarıma ağladım
koşturdum da yoruldum
balonları uçurdum
uçurtmanın ipini tutamadım
beni de çeker diye
bilyeleri vururken
tırnaklarımı acıttım
nefes aldım,nefes verdim
giysilerime sığamadım
dudaklarımı kilitledim
ben en arkada seyrettim
filmin sonunu hep önceden
düşündüm
sevinçlerde, mutluluklarda
kendime pay çıkardım
üzgünlüklerde, kavgalarda
"o topa ben vurmadım"
çok farklı olması için
uçurtmamı boyadım
ama bir türlü uçuramadım
kızarmış ekmek kokusunu
temiz çarşaf kokusunu
biçilmiş çim kokusunu
içime nakşettim
cips paketlerini sıkarken bile
hoş azarlar işittim
yanıma oturanlar oldu
kalkmaları ani oldu
sahip olamadım onlara
kaldırımdaki tasolarım kadar
özendim,özendirdim
acıdım,acındırdım
çizgi filmin başında
kükreyen aslan olamadım
farklı hikayelerde kendimi aradım
beş sayfadan sonrasını bulamadım
ama ben onları hiç
unutamadım
silgim yoktu karaladım
sayfam yoktu koparttım
yaldızlı pekiyilere sinsice baktım
aferin butonları çalışsın diye
çiçek oldum,oturdum
kimi zaman ilgi çekmek için
böcek oldum saldırdım
ben gerçekçi olamadım
karnımda televizyon yoktu
kalktım yürüdüm
düşüncelerime sığımadım
çok pişman oldum
çok harap oldum
sorguladım da buldum
içimdeki varlığı
şimdi artık deliklerden
bakmaya değil
görmeye başladım
